من فردی ساکت و منزوی هستم و بخاطر شکل ظاهریم من را یک فردی خوب خطاب میکنند، اما پس از مدتی طولانی که من را شناختند به من لقب ریا کار میدهند. آیا من واقعاً یک فرده ریا کار هستم؟

قبل از پاسخ به سؤال شما دوست گرامی باید این نکته را یادآوری نمائیم که افراط در انزوا طلبی زیانبار است و علاوه بر آن که از نظر فردى زندگى را دچار دشوارى هایى مى‏کند, موجب رها کردن مسؤولیت‏هاى بزرگ اجتماعى نیز مى‏شود. لذا براى آن که بتوانید خود را از تنهایى نجات بخشید در مرحله اول باید با معیارهاى صحیح دوستانى را برگزینید که همنشینى با آنان موجب رشد معنوى مى‏شود و هم چنین در مجامع دینى و محافل اجتماعى ثمربخش نیز شرکت نمایید.
اما در پاسخ به سؤالتان که آیا شما واقعا بر اساس آنچه دیگران می گویند ریا کار محسوب می شوید یا خیر ؟ باید بدانید اساسا «ریا» و « ریا کار» عنوانی است که در مباحث دینی و عبادی کاربرد بیشتری دارد. در اخلاق اسلامی هم از این رذیله اخلاقی صحبت به میان آمده و به ریشه ها, آثار و راه های مقابله آن اشاره شده است. در تعریف «ریا» گفته اند:«طلب کردن اعتبار و منزلت در نزد مردم به وسیله افعال خیر و اظهار بندگی خداوند ». این رذیله اخلاقی در بخشهای مختلف زندگی انسانها می تواند وارد شود که به بعضی از آنها اشاره می کنیم:
.1 درعبادت : امام صادق علیه السلام فرموده اند عبادت خالص عملی است که دوست نداری کسی غیر از خداوند از تو تعریف کند (کافى، ج2، ص16.). عبادت هنگامی پذیرفته است که فقط بخاطر خداوند انجام پذیرد و اگر کسی به قصد دین و خوشایند دیگران این کار را انجام دهد ؛ریا کار محسوب می شود که موجب باطل شدن عبادت هم شده است.
گاهى فرد, نفس زدن و اظهار خستگى، چرت و قیافه گریه, لباس خاکى به مردم مى‏فهماند که من در فلان کار خیر خودم را خسته و خاکى یا بیدار و در حال مناجات بوده ام.
2. درجامعه
گاهى فرد ریاکار, لباس گران قیمت ولى از نظر برق و جلوه ساده براى خود تهیه مى‏کند که هم میل خود به دنیا را اشباع کند و هم جلو دهن مردم را به سادگى آن بگیرد.
اسم گناه که میبرند چنان نستجیر بالله میگوید که مردم به چه جراتى گناه مى‏کنند که گویا خود ,فکر گناه به ذهنش خطور نمى‏کند و یا سعى می کند با علماء و مقدسین آمد و شد کند تا بگویند فلانى مردم دار و در میان همه طبقات محترم است.

گاهى میگوید چه بزرگانى را زیارت کرده‏ایم یعنى من هم...گاهى از جامعه کنار مى‏رود ولى دل خوش است که قضاوت مردم درباره او این است که فلانى اهل دنیا و ریاست نیست. او طمع به مال و ریاست بر مردم ندارد ولى طمع به عقیده خوب مردم نسبت به او دارد.
3.فردی
فرد ریا کار ساعت‏ها در خلوت یاد خدا نیست ولى در میان مردم فورى یاد خدا مى‏کند. یا ساعتها به بگو و بخند سر می کند اما بخاطر کسب احترام از مردم خود را بزرگ منش نشان می دهدو...
همانطور که دیدید ریا هر کاری است که شخص بخاطر خوشایند مردم و نه خوشایند خدا به قصد فریب آنها انجام می دهد.اما آنچه شما مطرح کرده اید معلوم نیست از این سنخ باشد. چرا که اصولا برخی از مردم عنوان ریاکاری را به هرگونه رفتار خلاف واقعی نسبت می دهند و لو اینکه مربوط به مسائل دینی نباشد مثلا به فردیکه در ظاهر سر به زیر است اما در واقع فردی پرانرژی و فعال باشد نیز ممکن است نسبت ریا بدهند و حال آنکه چنین نسبتی با ریایی که در مباحث دینی مطرح می گردد ارتباطی ندارد .
بنابراین آنچه که باید برای شما دانشجوی گرامی مهم باشد آن است که زندگی خود را مبتنی بر دستورات دینی بر اساس رعایت آداب و شوؤنات اسلامی تنظیم نمائید ( چه در حوزه فعالیت های فردی و اعمال عبادی و چه در حوزه فعالیت های اجتماعی و ارتباط دوستانه با دیگران و ... ) اما زمانیکه اعمال و رفتار خود را براین اساس تنظیم نمودید ، دیگر نسبت به سخنان دیگران هیچگونه دغدغه به دل راه نداده و مسیر زندگی و کمال خود را با جدیت طی نمائید . و این توصیه امام رضا علیه السلام را به یاد داشته باشید که خطاب به یکی از نزدیکان خود فرمود : اى یونس! هنگامى که تو دُرّ گرانبهائى را در دست خویش دارى و مردم بگویند که سنگ یا کلوخى در دست تو است و یا آن که سنگى در دست تو باشد و مردم بگویند که درّ گرانبهائى در دست دارى، چنین گفتارى چه تاثیرى در اعتقادات و افکار تو خواهد داشت؟ آیا از چنین افکار و گفتار مردم، سود و یا زیانى بر تو وارد مى شود؟!
یونس گفت: خیر، سخنان ایشان هیچ اهمیتى برایم ندارد.
امام رضا (علیه السلام) مجدّدا او را مخاطب قرار داد و فرمود: اى یونس! بنابراین، چنانچه راه صحیح را شناخته و حقیقت را درک کرده باشى و نیز امام معصوم از تو راضى باشد، نباید افکار و گفتار مردم در روحیه، اعتقادات و افکار تو کمترین تاثیرى داشته باشد؛ مردم هر چه مى خواهند، بگویند. (برگرفته از مسند الإمام الرضا علیه السلام، ج‏2، ص: 455)